Het nieuwe album van Toronzo Cannon verschijnt op 7 juni.
“Ik wil dat mijn songs gehoord en ervaren worden, niet alleen beluisterd”, zegt de cliché-tartende, internationaal geliefde Chicago bluesman Toronzo Cannon. Met zijn rijk gedetailleerde, waarheidsgetrouwe originele songs, zinderend, inventief gitaarwerk en gepassioneerde zang staat Cannon op het scherpst van de snede van de hedendaagse bluesscene en staat hij bekend als een van de meest creatieve artiesten in het genre. Zijn geluid is geïnspireerd door zijn helden, waaronder Hound Dog Taylor, Muddy Waters, Elmore James, Albert King, Son Seals en Jimi Hendrix. Op zijn derde Alligator Records album, Shut Up And Play!, slaat Cannon zijn eigen weg in met 11 emotioneel geladen originals. Van serieus tot humoristisch, zijn fantasierijke songs worden gevoed door zijn krachtige, cathartische gitaarsolo’s en zijn soulvolle, gezaghebbende stem.
Shut Up And Play!, mede geproduceerd door Cannon en Alligator president Bruce Iglauer, laat Cannon, een voormalig buschauffeur van de Chicago Transit Authority, tijdloze verhalen horen over alledaagse ervaringen die zich vaak op ongewone manieren ontvouwen. Zijn gepassioneerde en gerichte gitaarspel zet zijn teksten in vuur en vlam. Van de eerste radiosingle, het onaantastbare I Hate Love, naar het gospel geïnspireerde, autobiografische Had To Go Through It To Get To It, naar het traag brandende, reflectieve Guilty, naar het diep persoonlijke Message To My Daughter, gaat Shut Up And Play! over het hele scala aan menselijke emoties. Onderwerpen variëren van het hartzeer van een verloren liefde, tot de humor van het dagelijks leven, tot de pijn van het onzichtbaar voelen in de huidige maatschappij, allemaal gezien door Cannon’s wijd open ogen.
Shut Up And Play! wordt ingeleid door twee van Cannons meest opvallende composities, die beide een spiegel van de tijd zijn. De opener, de uitbundig uitgevoerde bluesschroeier Can’t Fix The World, schijnt een licht op hypocrisie en dubbelhartigheid, terwijl dynamische, memorabele gitaarsolo’s de intensiteit van de zang weerspiegelen. De afsluiter, Shut Up And Play!, werpt een diepe blik naar binnen als Cannon zijn woede uit over het feit dat hem verteld wordt dat hij zijn mening over de wereld voor zichzelf moet houden. Terwijl de uitdagende zang de aandacht opeist, vloeien Cannons frustraties in elke noot. Chicago’s New City verklaarde: “Toronzo Cannon spint de aangeboren menselijke capaciteit van ellende en spijt in een soort woedende extase.”
“Ik schrijf wat ik weet, wat ik voel,” zegt Cannon, “Ik kruip graag in de huid van de onderwerpen van mijn liedjes. Deze plaat gaat over de dingen die sinds 2019 in mijn leven gebeuren. Het is een document van wat ik heb gezien en meegemaakt, maar de verhalen zijn universeel. En het is mijn manier om negatieve dingen te vergeten en mijn eigen verstand te bewaren. Luister naar de tekst. Ik ben een zwarte man in Amerika. Dit zijn GEEN protestliedjes. Ik probeer met mijn liedjes een eerlijk, gezond verstand te creëren.”
Toronzo Cannon werd op 14 februari 1968 geboren in Chicago en groeide op in de schaduw van de beruchte Robert Taylor Homes. Theresa’s Lounge, een van de beroemdste bluesclubs aan de South Side, was vlakbij. Als kind stond Cannon op de stoep voor de deur van de club om de live blues op te snuiven terwijl hij naar binnen probeerde te gluren naar grote bluesmannen als Junior Wells en Buddy Guy. Hij hoorde ook veel bluesplaten toen hij opgroeide in het huis van zijn grootvader en luisterde naar soul, R&B en hedendaagse rock op de radio.
Cannon’s zus schonk hem zijn eerste gitaar op 22-jarige leeftijd en dankzij zijn natuurlijke talent kreeg hij het instrument snel onder de knie. Hoewel hij zich aanvankelijk richtte op reggae, voelde hij zich steeds meer aangetrokken tot de blues. “Het sluimerde in mij. Maar toen ik de blues begon te spelen, vond ik mijn stem en kwam de blues naar buiten.” Hij absorbeerde geluiden, stijlen en licks van Buddy Guy, Albert Collins, Hound Dog Taylor, B.B. King, Albert King, Freddie King, Jimi Hendrix, J.B. Hutto, Lil’ Ed Williams en anderen. Hoewel hij door velen is beïnvloed, is Cannons bijtende, priemende gitaargeluid helemaal van hemzelf.
In 2016 bracht Cannon zijn debuut The Chicago Way uit op Alligator Records. De baanbrekende opvolger in 2019, The Preacher, The Politician Or The Pimp, bouwde voort op het fundament dat hij had gelegd en creëerde en definieerde zijn visie op hedendaagse blues. Lokale, nationale en internationale media trokken de aandacht. CNN filmde Cannon tijdens een tour langs bluesclubs in Chicago en zond het stuk vervolgens wereldwijd uit. Het lokale televisiestation WGN uit Chicago won een EMMY award voor hun stuk over Chicago’s nieuwe bluesmeester. Het Engelse MOJO magazine riep The Chicago Way uit tot het #1 Blues Album van 2016, en The Preacher, The Politician Or The Pimp tot het #2 Blues Album van 2019.
PR-foto’s Alligator Records, gebruikt met toestemming
